Schloßau
Die G'schichte vum Baschle un em Seppl
Die G'schichte vum Baschle un em Seppl
Groußi Heilichi, die hots in Schlossi nie gebbe. Ebber jedi Menge Viehhändler. Un die hebbe es Feilsche un es Schachern besser gekennt, als es Rouschekranz beete. Zu derrer Sorde hot a de Baschle un de Seppel gekiert.
In de Kerch hot mor die zwee nur Sundis beim Houchamt g`sehe. Un do isses net ums Beede gange! Nee, die hebbe sich die Zeit mit Plaurern vortriebe, wie die letscht Ern ausgfalle is, obs des Johr groußi odder kleeni Gedoffel gajid, un nadierlich sen se die Ställ fun de Nochborsbauern durchgange, wu eventuell ebbs zu holle sein keent.
Un do debei hebbe se de Parrer sei Mess leesche glost, un de Lehrer sei Orchel spiele. Sie hebbe nadierlich ihrn feschde Blaz in de Kerch kadd, der Baschle un de Seppel, nemlich uf de Bohkerch, direkt nebe de Orchel. Wenn die Orchel net g`schpielt hot, hebbe se sich im Flischderton unnerhalde, wenn se g`schpielt hot, senn se laurer worn, un wenn se ganz laut g`schpielt hot, hewese fascht schreie gmesst, dass se enanner vorstanne hebbe.
Dem Lehrer, wu die Orchel gspielt hot, war denne ihr Gebabbel scho lang en Dorn im Auch. Un irgendwann horrer de Endschluss g`fassd, dem ganse uchrischdliche Ärcherniss e En zu setze:
Aneme Sundi, es is uf de Herbschd zugange, hot de Lehrer noch`em Opferungslied die Orchel sou richti gejn glossd! Ee Regischder noch em annere horrer gezooche. Zuerscht die leischere Teen, dann die laurere, und dann mit alle Regischder - wass die Orchel hergebbe hot. Die hot richdi uffkejlt, innerer Lautstäärge, wie se die Schlossemer no nie kiehrt hebbe.
Un dann, mittedin, hot de Lehrer die Henn un die Fiss gleichzeidich fun de Orchel weggezooche, un uf en Schlaach woar alles muggsmejschlesstill. Bis uf de Baschle, der hot lauthals nausgebrilld: „Mei Kih`die scheiße doch fetter, wie demm seini fresse!“
Dann war a do Ruh! Die ganz Bohkerch hot blouß uf die zwee geguckt un der Gragehler un sein Kumbel senn roud ooglaafe. Durch die ganz Kerch is e Raune un e Gekicher gange bis de Parrer mit feschder Stimm „Per omnia saecula saeculorum“ gsaad hot, un die zwe Sinder hebe inbrinschdich de Rescht fun de Mess mietgebät, wie wenn se aus de Heilichelidenei rausgfalle wärn.
De Frieschobbe beim Herschwert hebbe die zwee mol vorsichtshalber ausfalle glossd. Un deheem hebe`ne ihr Weiber nummel die Gräbschde rabgfangt.
Ewer seitdem sitze die zwee nimmer uf de Bohkerch neebe dor Orchel. De Baschle sitzt unne ganz forn, un de Seppel ganz hinne.
Bleibt blouß zu hoffe, dass denne innewennich sou ernscht is, wie se aussewennich forgebbe. Blouß wass des for en Bauer war, demm sei Kih angeblich net sou fett … – do drieber rätselt ganz Schlossi hejt no.
Initiative und Organisation:
Hans Slama, Langenelz, und Dr. Isabell Arnstein, Buchen





