Mudau
De Blutdruck
Text: Mali Grimm, Juni 1980
Sprecher: Harald Grimm
De Liesl iss hejt gar net gut, zum Schorsch dut se do saache:
„I wääß jo gar net, was des iss, mei Herz dut sou laut schlaache.“
Sie hot e Blutdruckmessgerät, doch er hot des net gwisst,
Hot sou e Ding no gar net gsäh. Er wääß net, was des iss.
Sie sejcht zu emm: „Bevor mer‘s vorgesse,
Du keenscht mer jetzt glei mein Blutdruck mol messe.“
Unn wie er iss, er horcht uff‘s Wort, iss gleich in d‘Werkstatt gange,
Er wääß glei, was er holle soll, dut zu seim Meter lange.
Mim uffgerollte Metermaß kimmt er jetzt in die Kiche:
„I hab mer grad mein Meter ghollt, de Blutdruck dir zu messe.“
„Was, du willscht mit dem Metermaß de Blutdruck bei mer messe?
Ja, saach, bischt du vun alle gute Geister denn ganz e gar vorgesse?
Ha, sou ebbs hot mer no net gheert, bischt du am End gar krank?
I glääb, bei dir, do setzt ebbs aus, hoscht se nimmer all im Schrank.
Ja, saach emol, wer hot dann dich zu sou ebbs inspiriert,
Wie soll des Messe vor sich gejhn, do wär i interessiert?
Er sejcht: „I hab mer des halt sou gedenkt, es dauert gar net lang.
I mess bei dir die Taille erscht unn dann de Brustumfang.
Die zwää Maße zejhl i zsamme dann, des iss doch gar net schwer,
Unn sou houch die zwää Zahle senn, sou houch dein Blutdruck wär.“
„Mein Brustumfang iss en Meter zehn, doch des iss räächt zum Lache,
Unn 80 misst mei Taille grad, jetzt kannscht die Rechnung mache.
Noch deine Maße wär bei mir de Blutdruck hunnertnejzich.
De Blutdruck wär doch viel zu houch, des wär scho schej bedenklich.
Gejh du mer mit deim Meter weg unn loss die Bosse sein.
Meenscht du vielleicht, i fall am End no uff dei Dummheit nei?“
Sie misst si jetzt ihrn Blutdruck gleich, iss gschpannt, was kimmt do raus.
Tatsächlich misst des Messgerät hunnertnejzich Blutdruck aus.
De Schorsch sejcht jetzt: „ I hab doch räächt, mei Messe hot a gstimmt.“
Sie schmejßt‘m e paar Auche hii, sein ganzer Mut gleich schwindt.
„Dass mir mein Blutdruch gstieche iss, hot‘s dir blouß zuzuschreibe,
Mit deiner Dummheit duscht du mich no zur Verzweiflung treibe.“
Er schleicht si aus de Kiche naus. Dass emm des muss passiern,
Sein Mannesstolz, sei Eitelkeit dut er debei vorliern.
Ja, liebe Läjt, die Dummheit kann gar manches oft vorpatze.
Unn wenn die Dummheit jucke deet, kennt mancher blouß no kratze.
Text: Mali Grimm, Juni 1980
Initiative und Organisation:
Hans Slama, Langenelz, und Dr. Isabell Arnstein, Buchen





