Buch I

Kirchzell

Kerrichzella Bu

gesungen:

gesprochen:

Text und Gesang: Gerhard Schäfer

Kerrichzella Bu

Im Land, wu Schluddebouhne blühe,
do war`s selbschd in de Eiszeit grü,
: triffschd du Kerrichzella, s´iss kenn Scherz,
do werd a´s ganz schnell warm üm`s Herz. :

Bin enn Kerriichzella Bu, iich will`s euch saache,
sou en Kerriichzella Bu, der dütt gern lache,
: sou enn Kerriichzella Bu, ich saach`s euch glei,
der bassd uff dere Welt grad midde nei. :

Luhr iich vom Kejhl ins Daal, gejhd´s Herzle schnell,
seh ich ä Schtügg vom Paradies, seh mei Kerriichzell,
: gugg ich vom Wolkme rabb, dann künnd´s ma vor,
als steh ich seeliich grad vorm Himmelsdoor. :

Reist der Kerriichzella Bu mol üm die Welt,
was geit´s do Bauwerkli, wie dem des gfälld,
: es aller beschde doch, des merkd ´a schnell,
des iss die Schtroße hemm uff mei Kerriichzell. :

Sou enn Kerriichzella Bu, der is kenn Dodel,
sou enn Kerriichzella Bu, der is gern nobel,
: iss enn Kerriichzella Bu mol richdich fei,
schlupfd da in sei Z`nachdmolsmondürle nei. :

Düdd enn Kerriichzella Bu emol ebss esse,
ja do geit´s imma nur Deligadesse,
: Sauri Bouhne, Säufüss, Kraut,
hinne gehd die Musigg laut. :

Wenn de Kerriichzella Bu emol uff Brautschau gejhd,
die ganze Frauenwelt ihm dobei offe stejhd,
: die Krönung der Schöpfung, sell wird schnell klar,
des is fo`n Kerriichzella Bu ä Kerriichzella Fraa. :

Wär´ de Kerriichzella Bu sellemol im Paradies,
de Apfel g´fresse hätt der nedd, sell iss uns g´wiess,
: der hädd ganz efach fo de grouße Doarschd,
ruckzugg unn sicha gmaachd ä Grügle Moarschd. :

Wenn de g´scheid Bauernbu früha zum Bussiern fort iss,
hot`er es erschd geguggd, wie grouß dort die Misschde iss,
: weil Schönheit unn Zeit down ganz schnell vogejhn,
ewwa reechd viel Hektar, die bleiwe beschtejhn. :

Die Fremme sache, s`iss allerhand,
Kerriichzella Buwe, die senn weltbekannt,
: Kerriichzella Buwe, die senn schtolz,
die hot de Herrgodd g´schnitzt aus Äche Holz. :

Sou enn Kerriichzella Bu iss imma g´schtört,
wenn´a di Kerrriichzella Glogge mol net läude hört,
: sou enn Kerriichzella Bu, der hot oft Schiss,
der hot scho Hemmwejh, lang bevor`a fort g´fahrn iss. :

Mejchd de Kerriichzella Bu am Enn sei Auche zu,
find`a am Fuß vom Kejhl sei allerledschdi Ruh.
: es iss mein ledschde Wunsch, sejchd dann de Bu
dann deggd mi mit Kerriichzella Erde zu. :

du hoschd ä Lied getexd dann iss´es wie vohexd
sell mid de Melodie sell griechschd ned richdi hie
fröchschd dausend Musigga unn künscht net weida
du summschd unn brummschd als nur unn werschd net gscheida
: de Kopf der rauchd unn qualmd bischd scho ganz krank
do hilft de GINGA nur oh Gott sei Dank. :

Der Kirchzeller Bub

Im Land, in dem Stangenbohnen blühn,
da war's selbst in der Eiszeit grün.
Triffst du Kirchzeller, es ist kein Scherz
da wird es dir ganz schnell warm ums Herz.

Ich bin ein Kirchzeller Bub, ich will es euch sagen,
so ein Kirchzeller Bub, der lacht gerne.
So ein Kirchzeller Bub, ich sage es euch gleich,
der passt auf dieser Welt mitten hinein.

Schau ich vom Kehl (Berg) in das Tal, geht das Herzchen schnell,
seh' ich ein Stück vom Paradies, seh' ich mein Kirchzell.
Schau ich vom Wolkmann (Berg) runter, dann kommt's mir vor,
als stünd' ich selig gerade vor dem Himmelstor.

Reist der Kirchzeller Bub einmal um die Welt,
was gibt es da für Bauwerke, wie ihm das gefällt.
Das Allerbeste jedoch, das merkt er schnell,
das ist die Straße heim nach meinem Kirchzell.

So ein Kirchzeller Bub, der ist kein Trottel (dummer Mensch),
so ein Kirchzeller Bub, der gibt sich gern nobel.
Will ein Kirchzeller Bub einmal so richtig fein sein,
dann schlüpft der in seinen Kommunionanzug/Sonntagsanzug rein.

Wenn ein Kirchzeller Bub einmal etwas isst,
dann gibt’s immer nur Delikatessen.
Saure Bohnen, Schweinshaxe und Kraut,
dann geht hinten die Musik laut.

Schludde sind die Schoten der Bohnen, Schluddebohnen ist ein Spottwort für die Kirchzeller, hergeleitet vom großen Bohnenanbau im 19. Jh.